De reis die ik tot nu toe hebt gemaakt ging met name over vrij worden in mijn creativiteit en het ontdekken van mijn eigen vermogen tot creëren.
Eigen ervaringen maakten me ervan bewust dat binnen het creatieve, vermogen ligt om te veranderen en te transformeren. En om levensomstandigheden die niet resoneren met liefde en waarheid, zoals die voor iemand gelden, te transformeren.
Het vermogen tot creëren zit in ons allemaal. Het pulseert met de universele patronen.
Veiligheid, bedding, en het idee dat je het niet alleen hoeft te doen. Dat je gesteund wordt, dat er letterlijk ruggesteun is, zie ik als belangrijke aspecten die ervoor zorgen dat je basisenergie op peil blijft en dat er vertrouwen is.
Een reis van hoofd naar lijf. Van steeds meer openen. Van herverbinden met het authentieke zoals die door mij spreekt en het opnieuw verbinding maken met de bronnen van het leven.
Misschien herken je het wel; het gevoel dat je ook iets te zeggen hebt, dat je mag gaan spreken, iets mag delen wat belangrijk is maar dat je er nog niet bij kunt of het niet durft.
Of heel lang niet durfde. Het simpelweg niet kon omdat je er onbekend mee was om het te kunnen.
De sprong naar bevrijding kunnen we niet maken zonder de liefde in onszelf te ontwikkelen.
Leven wil geleefd worden.
De moed vinden om, voorbij alles wat je mee hebt gemaakt, gelukkig, vrij en blij te zijn is een avontuurlijke reis, die soms veel spannender is dan je klein en onbelangrijk houden.
Het bekende citaat uit 'Return to love' van Marianne Williamson geeft dit prachtig weer:
Onze grootste angst is niet dat we ontoereikend zijn,
onze grootste angst is dat we onmeetbaar krachtig zijn.
Het is ons licht, niet onze duisternis, waar wij het meest bang voor zijn.
We vragen ons af: wie ben ik om briljant, prachtig, talentvol en fantastisch te zijn?
Wie ben je eigenlijk om dat niet te zijn?
